خطای صاف زندگیت وصل دست طبیبت
راکد باشی میدرنت مثله فکر مریضت
شاید واسه اینه که چهار گوشش دیگه نماد هفت داره
کل روزامون زوج شده الان وقت شکار کفتاره .

زندگی میچرخه تو باش نچرخ دورش بزن برو مسیرت و بی وقفه
چشم و گوش بیدار وقت عمل که شد کی هستش
حرف زده رو هر کاری کنی یجوری بهت میچسبه
پس بدون ، جمع شما ربع مغزه منه همه خوبا رفتن پهلوم
یعنی بیخوابی توی شبایی که نیومده میشه زود تموم
برا بورد باید زیاد باخت تا ارزوهات بشن براورد
بلا خوب هی پشته همه و تو هم موندی بی جواب قفل
ولی تَش چیزی نیس به جز یه انتخاب و یه تقاطع
من یه بخش خاکی کوچیک تو اسفالت درونتم
قلبم به بزرگی اسمون اما راه نمیده هر پرنده ایو جز کلاغای دارای فهم


مردونگیو یاد گرفتم از ترکای خیابون
بیدارکرد
عقلم و چشم نابینایی که خواب بود
یه درخت بی ریشم که ریشه هاش تو اب سوخت
محکم تر از دیواریم که پشت تاریکیو جلوشه نور

همیشه تو سعی و تلاش برا اینکه نباشم بده اونقده خوب باشم که همه بشن ماتم زده
دریغ از اینکه احساس دیگه رفته از این دهکده
سکوته جواب قافیه هام شب و بیخوابی و ثانیه ها به سمت پیشرفت راهی رام تو خیابونایی که چالهاشون امید مان از صفر کردم تخته به سمت خواسته هام ..yo..مایه گذاشتم از داشته ها و نداشته هام خوب هر وری باد میاد تو هم میری که نباشه راهت زیاد سختی تو کار ماس زیاد چونکه پشت گرم نی به مادیات لاتیم و نداریم ناز زیاد دوس داریم از این بازیا که نامحدودن توش عادیا قطب نمای ما قلبمونه که خودش و داده به اونکه وسط ابیاست اه ، باک پر و پا رو پدال گاز ماییم و خدا و ستاره هاش ستاره هاش
جالبه نه
بن بستا رو میشکنم بدونی که بشون بها بدم اینکه داشته هام بیشترن ‌یعنی از موانع ام فرا برم

مردونگیو یاد گرفتم از ترکای خیابون بیدارکرد عقلم و چشم نابینایی که خواب بود
یه درخت بی ریشم که ریشه هاش تو اب سوخت
محکم تر از دیواریم که پشت تاریکیو جلوشه نور

گوشتو وا میکنم با حنجره و مُخِتُ پلم میکنم حاجی با کلماتم
هیچ جوره نمیره پایین داشی من تلفاتم
پس سعی نکن که نمیدونی چیه حرکاتم
میگن تا وقتی باشین کل کارامون کسادن
بم بگو هنر مند یا که عامل فسادم
در اصل یعنی برده های دائمی ان که تو کشور حسابن
قسم به فهم و مسیر مشخص
قسم به اون راهی که برا همه کجه و برا ما تا تَش مسطَس‌
اونکه امید نداره بالا رفتن و یاد گرفته از انتخاب میلش
ترجیح میده که با تناب پاره پوره بره بالا اما هیچ وقت حبس نشه تو عیبش
چرا که نمیدیم حالا هی نشون زورمون واس اونکه هَ بینمون
ماها مایه دار همون کوچه ایم که قصرمون خیمه بود ‌
خاطرات یه شهریم که هرچیزی هست غیر عَ خوب ‌
یه فاصله ی حفظ شده
مثل دریا مثل جوب مثل یه چیز حس خوب