ببینم خوشبختی تو
یه چی که دلت و خوش کنه داری
جایی کف زدنه برای همه
یه دلیل که مشتت و مشت کنه داری

کتابی که باهاش رشد کنی داری
یکی که دیدیش چشماتو درشت کنی داری
تو هم مثل من خودخوری داری
تو فکر آرزوهات تا صبح نمیخوابی

تو هم یادت میره بد بقیه رو
هرروز تو خونه میشنوی حرفهای همیشه رو یا نه
من اصلا دوست دارم واضح ندیدنو
اعصاب همیشه خردمو مود جریمم و

من مال گوش ندادنم اصلا
چون این طوری راحتم همه ناراحتن از من
تو هم مثل همه باهام حرف نزن
نمیتونم باشم باهات همنظر

کسی نمیدونه چمه من تو اتاق
الآن کجام و میخوام برسم تا کجا
هر روزم و به فکرِ فردا دچار
سیگارای نکشیده تلپن پا ششام

اما دیگه میشکنمشون
دیگه لب نمیزنم به هیچ رقمشون
من جای آرزوهام نیست بغل جوب
تو خونم کنده شده از بیخ کلکشون

من یه آدم دیگه ساختم از
ضربان همیشه تند زیر کاپشنم
بستم با خودم دیگه گاف ندم و
نیفته پایین عینهو گاو سرم

من دیگه فندک نیست جیبم
گذشت اون شبا که کلم گیج میرفت
من این من و تغییر میدم
به همه نشون میدم به وقتش کیم

به خودم سر زدم بعد کلی دوری
به خودم سر زدم حالش اصلا خوب نیست
تو چشمام زل زد و بهم خندید
انگاری این وسط یه چیزی اصلا جور نیست

چقدر سوختی تو تو آتیشِ من
چقدر به دست تو من بازیچه شم
حالا که برنمیام از پسِ تو
میشکونم خودم و آینه واسطه است

دور شدم از آدمای بی رحم
نزدیک شدم به باورای دیگم
نمیخوام دیگه مثل قبل باشم
میخوام شروع کنم از نو با پیلم

خسته شدم بسه گلم مسته شلم
دست خودم نبود لحظه شدن
عمر و میگم حصر دورم تو نسل گوهم
گیر مغزه پرم

چقدر جلو آینه خرد شم بگو
چقدر سیگارا دود شن بگو
چقدر تو این تنهاییام با خودم
خلوت کنم بگم دوستم بمون

درس گرفتم درس پس میدم
راه درست و دربست میرم
این شکست ها رو از بس دیدم
الان جبران اون همه پسرفت میشم

میدونم میتونم گذشتم و خاک کنم
میدونم میتونم بن بست رو راه کنم
میدونم میتونم میلاد قدیم و
برای همیشه بکشم و روبان سیاه قاب کنم

باورم اینه از پسش برمیام
آرزوم و میکنم تهش من بیدار
ساخته شدم برای همه سختیا
سلام آینده بعدش عزت زیاد

به خودم سر زدم بعد کلی دوری
به خودم سر زدم حالش اصلا خوب نیست
تو چشام زل زد و بهم خندید
انگاری این وسط یه چیزی اصلا جور نیست

چقدر سوختی تو تو آتیشِ من
چقدر به دست تو من بازیچه شم
حالا که برنمیام از پسِ تو
میشکونم خودمو آینه واسطست

رنگ مالیدم به دیوار های اتاق
نظم دادم به بهم ریختگیش
به حال و هوای همیشگیش
به پایه شکسته میز

به همه چی یه شکلی دادم
دیدم همون که دلم دلش میخوادم
دیدم یه ترس از تغییر الکی و
چند سال هی الکی هی کشش میدادم

چقدر شدنی بود چقدر خودم
سختش کرده بودم این زنده بودن و
از خودم عق زده بودم نصف خونه رو
اما باز یه تصمیم کرد مثل کوه منو

تصمیم گرفتم تکرار نشه
هر غلطی و میدونم اشکال تهشه
امشب دیگه مثل همیشه نیست
با نیش باز چشام لشه